تو دنیای عاشقی یه دست صدا نداره

یک طرفه رفتن هم معنایی وا سه ما نداره

دلم گرفته از این زمونه

که بی تو هم صفایی نداره

می خوام برم به یک سفر

سفری که پایان نداره

آغاز فقط با رفتنه

مقصد هویتی برای من نداره

کاش که دلم رویایی بود

افسوس که دنیا جایی برای ما نداره

همه گرگند توی این دنیای شلوغ

هیچ کسی بره ها رو دوست نداره

اینکه می گن ما آدمیم

صداقتی توی جملش نداره

این خودش خیانته

چون که رفاقتی باهاش نداره

خونه من سوت و کور شده

جز وز وز رایانه ام صدایی نداره

من موندم و یه گلدون گل

که گلشم فقط برگه و گلی واسه من نداره

می پیچه و از دیوارهام بالا می ره

اما حیف که زبونی برای من نداره

این شعر ما هم که شده همش از این نداره

این زندگی کوفتی چرا چیزی برای من نداره

پس چرا من اومدم به دنیا

وقتی که زبونم حرفی برای کسی نداره

همیشه تو فکرم یه چیز بوده

که هیچ آمدنی، بی حکمتی نداره

پس حکمت من چی بوده

که چیزی برام نداره

جز مصرف اکسیژنت ای خدا

این تن من فایده ای که نداره

هرجا می رم می گن تو هم بهونه ای

خندهاشون معنای رفاقتم نداره

کاش که می شد بمیرم، از دست این زمونه

حیف که اونم چیزی، مثل کارت سوخت نداره

اینم یه شعر بود امشب

واسه  چشمی که خواب نداره

بی خوابی هم ای خدا

عالمی داره که این دیونه نداره

یاحق

شعر زندگی معنا نداره از جمله شعرهایی بود که برای خودم سرودم. در هر حال اگر رفتنی باشد باید رفت به کدامین سو مهم نیست . برای من مهم رفتن است از بین آدمهایی که خودشان را می بینند نه اطرافشان را که این دیگران بودند که پله های ترقی آنان را فراهم کردند و شاید بد نباشد به مثالی اشاره کنم که می گوید : همیشه برای گلی گلدان باش که وقتی به آسمان رسید بداند که ریشه در کجا دارد و افسوس که به من دیر آموختند این جمله را.

باتشکر از حضور شما دوست عزیز

 که به کلبه حقیر دیونه پا گذاشتی